Sociale media
Vorig jaar begon het. Er verschenen verhalen op de sociale media van vrouwen die rondlopen met een trauma dat is veroorzaakt door seksueel geweld en misbruik, door mannen. Eerst vond ik het mooi dat dit leed eindelijk zichtbaar mocht worden. Fijn dat ze openlijk vertellen over wat hen is overkomen in hun leven. In een periode dat ze nog jong en kwetsbaar waren en dat het vertrouwen in zichzelf en in de wereld nog aan het groeien was. Openbaar werden de stille oorlogen die woeden achter de gesloten deuren van brave gezinnen of gerespecteerde instituties. En niet alleen vrouwen zijn levenslang slachtoffer, ook mannen vertelden hun verhaal. Maar de daders zijn eigenlijk altijd mannen. Schokkend, maar ook een opluchting dat het naar buiten komt, open en bloot, niet meer te ontkennen. Een soort maatschappelijk trauma, waar we met ons allen mee te dealen hebben. Na het weten en kennen van de verhalen komt het erkennen van deze verwonding die in onze maatschappij onherroepelijk schade blijft doen. Als een soort karma dat pas verdwijnt als het is opgelost of ingelost.
Excessen
Tot zover kon ik meegaan met de verhalen, hoewel ze ook weer niet echt leuk zijn en na zo’n vijf verhalen ben ik er wel klaar mee en lees ik ze niet meer. Misschien geldt dat voor meer mensen, dat ze snel verzadigd raken van nare verhalen. Dus wat is de zin dan van deze hype die maar bleef duren? Een effect van het blootleggen van dit toch wel erg grote beest dat zich roert in alle geledingen is in ieder geval dat de bescherming die ze genoten door het zwijgen van de slachtoffers massaal wegviel en daders werden geconfronteerd met hun ‘schuld’. Dit is nodig, de maatschappelijke wond is ontstoken en hij moet worden schoongemaakt en ontsmet. Dat begrijp ik en daar sta ik achter. Maar er kwamen ook excessen aan het licht waar ik grote moeite mee heb.
Reacties