Sociale media
Vorig jaar begon het. Er verschenen verhalen op de sociale media van vrouwen die rondlopen met een trauma dat is veroorzaakt door seksueel geweld en misbruik, door mannen. Eerst vond ik het mooi dat dit leed eindelijk zichtbaar mocht worden. Fijn dat ze openlijk vertellen over wat hen is overkomen in hun leven. In een periode dat ze nog jong en kwetsbaar waren en dat het vertrouwen in zichzelf en in de wereld nog aan het groeien was. Openbaar werden de stille oorlogen die woeden achter de gesloten deuren van brave gezinnen of gerespecteerde instituties. En niet alleen vrouwen zijn levenslang slachtoffer, ook mannen vertelden hun verhaal. Maar de daders zijn eigenlijk altijd mannen. Schokkend, maar ook een opluchting dat het naar buiten komt, open en bloot, niet meer te ontkennen. Een soort maatschappelijk trauma, waar we met ons allen mee te dealen hebben. Na het weten en kennen van de verhalen komt het erkennen van deze verwonding die in onze maatschappij onherroepelijk schade blijft doen. Als een soort karma dat pas verdwijnt als het is opgelost of ingelost.
Excessen
Tot zover kon ik meegaan met de verhalen, hoewel ze ook weer niet echt leuk zijn en na zo’n vijf verhalen ben ik er wel klaar mee en lees ik ze niet meer. Misschien geldt dat voor meer mensen, dat ze snel verzadigd raken van nare verhalen. Dus wat is de zin dan van deze hype die maar bleef duren? Een effect van het blootleggen van dit toch wel erg grote beest dat zich roert in alle geledingen is in ieder geval dat de bescherming die ze genoten door het zwijgen van de slachtoffers massaal wegviel en daders werden geconfronteerd met hun ‘schuld’. Dit is nodig, de maatschappelijke wond is ontstoken en hij moet worden schoongemaakt en ontsmet. Dat begrijp ik en daar sta ik achter. Maar er kwamen ook excessen aan het licht waar ik grote moeite mee heb.
Ik raak verstrikt in mijn eigen persoonlijke struggle met het herkennen van echt nieuws en gemanipuleerd nieuws op het moment dat er grote beschuldigingen worden gepubliceerd over satanische rituelen, kinderpornonetwerken, etc. Bij dit soort berichten schiet ik compleet in de weerstand. Ik kan het niet geloven! Nee, ik wil het niet geloven. Ik wil het eigenlijk liever niet weten. Moeilijk soms om open te blijven staan voor dit soort mogelijkheden, ik schaam me dat ik een mens ben als ik dit toelaat. Maar ja, stel nu eens dat het waar is? Wat kan ik er dan mee?
De shift
Wij zitten midden in een grote shift, wij zijn aan het transformeren en de aarde transformeert mee. Ik vind het beeld wel sprekend van een brug van A naar B, waarbij A de oude aarde vertegenwoordigd, met oude omgangsvormen en machtsstructuren en we onderweg zijn naar B, de nieuwe aarde, met een nieuwe energie. Maar vooral met nieuwe normen en waarden en zeker ook nieuwe mogelijkheden. Vrede op aarde is een toestand die ontstaat als ieder individu vreedzaam aanwezig is en dit vraagt waarachtig respect voor de ander en compassie. Dat is de basis van een nieuwe samenleving die uiteindelijk op veel vlakken anders en beter zal gaan functioneren dan de schaapstal waar we nu in vertoeven, ziek zwak en misselijk door de erbarmelijke levensomstandigheden waarin we overleven. Het rijke ontwikkelde westen!
Harmonie
Harmonie tussen mensen heeft te maken met een gezond evenwicht. Dit ontstaat wanneer iedereen leeft vanuit zuivere, humane basiswaarden en normen, zonder oordeel en zonder alle heftige emoties die nu regeren zoals jaloezie, angst, onzekerheid en agressie. Te herleiden naar gebrek aan liefde en aandacht, contact, met als gevolg eenzaamheid. Voorbij de discriminatie kunnen we blij zijn met het prachtige palet aan eigenschappen en vaardigheden in een groep mensen, de verschillen koesteren en benutten. Als we deze poort gepasseerd zijn dan kunnen we ook nieuwe mogelijkheden gaan ontvouwen die al in ons besloten liggen. Dat wat de meesters ons hebben laten zien kunnen we allemaal, maar alleen vanuit heelheid. Daar groeien we nu naartoe, we helen onszelf en daarmee het geheel.
Samengaan van het mannelijke en het vrouwelijke
Het grote gevaar van de ‘MeToo’ beweging lijkt toch te zijn dat er grote groepen mensen, mannen, worden beschuldigd, met een mate van generalisatie waar je koud van wordt. Het zijn er inmiddels zoveel dat bijna iedere man wel ergens in aanmerking komt voor het daderschap. Bovendien wordt mannen een soort collectief schuldgevoel opgedrongen. Zij zijn in staat tot slechte daden, zij zijn als ras dus eigenlijk ‘slecht’. En vrouwen zijn daarentegen natuurlijk ‘goed’. Leve de dualiteit! Leve het Aquarius tijdperk, eindelijk krijgt de vrouwelijke energie het voor het zeggen. Maar ja, de waarheid ligt ook hier in het midden. Het gaat om het evenwicht. Om het samengaan van duale polen, het stoppen met oormerken van de helft van de mensheid als inferieur, kwaadaardig en slecht. Mannelijke energie is prachtig en noodzakelijk. We hebben beide nodig, zowel de vrouwelijk kwaliteit van het leven verzorgen en koesteren als de mannelijke kwaliteit van manifesteren en beschermen. Samen is het codewoord.
Vrede op aarde
De stroom van ontboezemingen lijkt wat tot rust gekomen en nu is het tijd voor een andere beweging. Het straffen en vergeven van de schuldigen, het helen van zowel de slachtoffers als de daders. Je eigen verantwoordelijkheid nemen in jouw helingsproces, zodat je eenieder met zachtheid en compassie tegemoet kunt treden. Jouw trauma loslaten zodat het maatschappelijke trauma kan helen. Zodat we weer een stuk dichter bij B zijn gekomen op de brug van de shift. Dan wordt het echt een goede reis!
Marianne van der Schilden
Reacties